Το προσκύνημα, Μέρος πρώτο
Η επιστροφή
Γύρισα από την Κόστα Ρίκα την Πέμπτη το βράδυ. Ταξίδευα για ημέρες. Την προηγούμενη Δευτέρα είχα πάρει το τουριστικό λεωφορείο από την Santa Teresa και για πέντε ώρες ταξίδευα κατά μήκος μιας εντυπωσιακής, πυκνής τροπικής βλάστησης, μέχρι το ηφαίστειο Arenal στην διάσημη περιοχή La Fortuna με τα ωραιότερα θερμά λουτρά στην χώρα.
Η Κεντρική Αμερική είναι μια ατελείωτη σειρά από ηφαίστεια, ένα συνεχόμενο ηφαίστειο σαν ηφαιστειογενής γραμμή διαπερνά αυτή την λεπτή στρώση γης που ενώνει την Βόρεια με την Νότια Αμερική γεμίζοντας τις ενδιάμεσες αυτές χώρες με λογής λογής ενεργά και μη ηφαίστεια.
Η Κόστα Ρίκα μόνο έχει πάνω από 200 σχηματισμούς ηφαιστείων, εκ των οποίων μόνο τα 6 είναι ενεργά, κι ένα από αυτά είναι το Arenal.
Arenal
Arenal
Πέρασα μιάμιση ημέρα κάνοντας θερμά λουτρά σε πισίνες με διαφορετικές θερμοκρασίες, ενώ έβρεχε ασταμάτητα. Παντού γύρω μου νερό. Οι καταρράκτες, το ποτάμι, οι λίμνες, η βροχή, τα θερμά λουτρά, οι πισίνες, από κάθε σημείο του ορίζοντα με βρίσκει το νερό και η θεραπευτική του υπόσταση, σαν να αποζητά ο τόπος να με ξεπλύνει ολοκληρωτικά, σε νου, καρδιά και σώμα, προτού επιστρέψω στην χώρα του φωτός (Ελλάδα στα αρχαία σημαίνει η “γη του φωτός” – ελ=φως / δα=γη – αν και δεν θα έλεγα ότι το ίδιο ισχύει για εμάς, τους κατοίκους της – παρόλο που όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο πολύ μάς αγαπώ στην βαθιά μας ανάγκη για μεταμόρφωση και ψυχική ανάταση).
Το νερό ως στοιχείο συνδέεται με τα συναισθήματα και το θερμό ποτάμι που μόνο σε αυτή την περιοχή στον κόσμο κυλάει (νομίζω) με προσκαλεί σαν τελευταία στάση πριν την προετοιμασία μου για την πτήση το επόμενο απόγευμα, ώστε να περάσω από την τελευταία κάθαρση σαν εξαγνισμό όπου ο τόπος αυτός μου κάνει δώρο μέσα από την άγρια φύση και την βαθιά σοφία που κρύβει ακόμη μέσα του. Νιώθω σαν να φοβάται ότι αν μας αποκαλυφθεί δεν θα τον καταλάβουμε και για αυτό παραμένει κρυμμένος στη σοφία της λάβας και του αδιαπέραστου δάσους.
Πέρασα την τελευταία μου ημέρα κάνοντας μια εκδρομή στους καταρράκτες του ηφαιστείου Arenal, που έμοιαζαν περισσότερο με είσοδο στο Jurrasic Park, ενώ συνέχισα με πεζοπορία (όλα αυτά με ομάδα φυσικά) ανεβαίνοντας το ίδιο το ηφαίστειο μέχρι το σημείο όπου η λάβα γίνεται πολύ πυκνή για να μπορείς να την διασχίσεις (τα βράχια από την λάβα δηλαδή), δίνοντάς σου ταυτόχρονα μια πολύ καθαρή εικόνα της κορυφής του ηφαιστείου που αποτελεί μια υπέροχη πυραμίδα.
Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους προγόνους και τους φύλακες φωτός αυτού του τόπου που με φιλοξένησε για σχεδόν τρεις μήνες. Μέσα από την γη τα ηφαίστεια όλα ενώνονται μεταξύ τους ανταλάσσοντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε πληροφορία ανάμεσά τους και απαντώντας σε ερωτήσεις για το συλλογικό σε όποιον ενδιαφέρεται να συνομιλήσει μαζί τους. Τα ευχαρίστησα μέσα από ιεροτελεστία και προσευχή προσκαλώντας μέσα από τα βάθη τους να επιστρέψουν τυχόν κομμάτια της ψυχής μου είχα αφήσει σε προηγούμενες ζωές οπουδήποτε στην κεντρική Αμερική. Τώρα ίσως να μην χρειαστεί να ξαναπάω τόσο μακριά (πέρυσι με είχε καλέσει το Μεξικό), αλλά να επιλέξω να πάω εάν ταιριάζει με τον σκοπό, τις επιθυμίες και ανάγκες μου.
Τα ηφαίστεια είναι μέρη της γαίας όπου η συσσωρευμένη ενέργεια βρίσκει διέξοδο και τρόπο εκτόνωσης. Ακόμη, αποτελούν σημαντικά κέντρα εκτόνωσης και του συλλογικού ασυνειδήτου της ανθρωπότητας, όπου κατά την διάρκεια της έκρηξης η φυσική καταστροφή με κάποιον τρόπο εξιλεώνει και εξαγνίζει το σκοτάδι, την σκιά και τον βαθύ πόνο ολόκληρων γενεών.
Χρειάζεται πάντοτε σεβασμό ένα ηφαίστειο καθώς είναι εργαλείο εξαγνισμού και κάθαρσης του συλλογικού ασυνειδήτου και πάντοτε σχετικά απρόβλεπτο, κυρίως λόγω αυτού. Επεξεργάζεται και διασπάει βαριές ενέργειες, συναισθήματα και σκεπτομορφές σε φυσικό επίπεδο μέσω του σώματος της Γης. Αν η Γη είχε σώμα όμοιο με ανθρώπου το ηφαίστειο θα ήταν ένα σπυρί με πύον που σπάει για να αφαιρέσει τις τοξίνες από τον οργανισμό…
Επιστροφή
Την επόμενη ημέρα ήτανε το ταξίδι της επιστροφής. Ο χρόνος κυλούσε τόσο γρήγορα που δεν νομίζω ότι πρόλαβα να κάνω έναν απολογισμό. Ο απολογισμός μου γίνεται τώρα, μερικές εβδομάδες μετά, εδώ.
Έχουνε περάσει τρεις μήνες με ένα μωβ σακίδιο γεμάτο με όμορφα φορέματα που δεν έχω φορέσει σχεδόν καθόλου καθώς το μόνο που θέλω είναι να μπορούν οι πόροι του δέρματός μου να αναπνέουν μέσα από την υγρή ζέστη της πράσινης εποχής του ισημερινού. Λατρεύω το πώς οι φοίνικες ξεδιπλώνουν μέσα από την όψη τους γλυκιές ενθυμίσεις από χρόνους και τόπους που δεν θυμάμαι, αλλά αναπολώ όποτε βρίσκομαι σε οποιαδήποτε χώρα κοντά στον ισημερινό.
Πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο χαμογελώ με ευχαρίστηση αναγνωρίζοντας ότι όπου κι αν βρίσκομαι σε αυτή την γη βρίσκομαι σπίτι, αρκεί να ζω μέσα από την καρδιά. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδερφοί και αδερφές μου, αρκεί να συνδιαλεγόμαστε και να επικοινωνούμε μέσα από την καρδιά, με αγάπη. Οι λέξεις και η γλώσσα ή τα διαφορετικά ήθη και έθιμα είναι μόνο επιφανειακές εκφάνσεις ενός μόνο μικρού μέρους του απεριόριστου είναι των ανθρώπων. Χαμογελώ αναγνωρίζοντας σε κάθε έναν μέρος του εαυτού μου. Είμαι τόσο χαρούμενη που επιστρέφω σπίτι έχοντας όντως επιστρέψει σπίτι, στον εαυτό.
Aξιολογήσεις Συμμετεχόντων
NEWSLETTER
Κάνε εγγραφή
Με την εγγραφή σου στο Newletter θα λάβεις δωρεάν στο email σου το εργαστήριο Ορμονική Εξισορρόπηση από την σειρά σεμιναρίων “Άνοιγμα στη θηλυκότητα”.
